آبکاری

آبکاری و قدمت آن به بیش از صد ها سال پیش بر می گردد. نیکل با رنگی سفید و شبیه به نقره اما کمی متمایل به زرد، یکی از اولین و مهمترین فلزاتی بوده که در آب کاری مورد استفاده قرار گرفته است. این فلز مغناطیسیِ صیقل پذیر و جوش پذیر دارای خاصیت انبساط و انقباض نیز می باشد. اما آبکاری با آن محبوبیت خود را در نیمه اول قرن بیستم از دست داد چون به اندازه کروم مقاوم نبود.
کروم که در سال 1798 میلادی کشف شد، فلزی است سخت، شکننده و به رنگ سفید – نقره ای که در مقابل گازها، مواد قلیایی و نمک ها مقاومت خوبی دارد؛ اما اسید سولفوریک، اسید کلریدریک و سایر اسید های هالوژن دار بر روی آن تاثیر می گذارد. از دهه 1930، برنج آب کاری شده با کُروم که در برابر لکه و تیرگی مقاومت بیشتری دارد ، جایگزین برنج نیکل اندود شد و به عنوان آبکاری استاندارد و رایج شناخته شد.
جهت براق و مقاوم شدن برخی از فلزات در مقابل خورده شدن و زنگ زدن ، سطح آن ها را با لایه نازکی از کروم می پوشانند. قدرت انعکاس سطح کروم کاری شده حدود 56 درصد می باشد و آب کاری کروم تا 65 درجه سانتیگراد مقاوم بوده و کدر نمی شوند. آبکاری کروم تا به امروز محبوب ترین نوع آبکاری باقی مانده است اما با گذشت زمان، پیشرفت های صورت پذیرفته به پیدایش انواع آبکاری های بسیار مقاوم انجامید است . بطور مثال  PVD، امروزه در آبکاری هایی که حتی از کروم نیز دربرابر ساییدگی و خراش مقاومت بیشتری دارند استفاده می شود.