پی وی سی

پی وی سی مخفف کلمه پلی وینیل کلراید ( Poly vinyl chloride ) است و نوعی پلاستیک بسیار پرکاربرد می باشد که به طور طبیعی سفید و سخت است و به ‌وسیله اضافه کردن روان کننده‌ها نرم و انعطاف‌پذیر می‌شود.
قبل از آغاز قرن بیستم شیمیدان روسی ایوان استرا میسلنسکی و فریتز کلیت از آلمان هر دو تلاش کردند تا pvc را در محصولات تجاری به کار ببرند اما مشکلات در انجام ، سختی و گاهی شکنندگی پلیمر تلاش‌های آنها را بی نتیجه  گذاشت. سر انجام در در سال ۱۹۲۶ والدو سیمون روشی برای نرم کردن پی وی سی به‌ وسیله مخلوط کردن آن ها با افزودنی‌های دیگر پیدا کرد. نتیجه ماده‌ای انعطاف‌پذیر بود که به سادگی در فرایندها شرکت می‌کرد.
پی وی سی  را می توان با کلیه روش های موجود برای ترموپلاست ها تولید کرد مانند: روش های پوشش دهی دورانی (توپ)، غوطه وری (دستکش)، و… با استفاده از پلاستیزول ، یا روش های اکستروژنی جهت تولید لوله، کابل، گرانول سازی، فیلم های بادی، پروفیل در و پنجره و یا روش های معمول تزریقی– فشاری جهت تولید قطعات فنی و پیچیده با استفاده از پی وی سی سخت
پی وی سی در مقایسه با اکثر پلاستیک ها تراکم بالاتری دارد ، ارزان است و در دسترس عموم قرار دارد ، دارای قدرت کششی بسیار بالا است ، در برابر گرما مقاوم است. دارای نقطه ذوب بالایی است و یکی از ویزگی های مهم در مورد آن این است که می تواند در نقطه ذوب خود گرم شود و سپس مجدد آن را خنک کرد و دوباره از آنها استفاده کرد.
در سالهای اخیر pvc اغلب در صنایع شیمیایی تولید و در صنعت ساختمان سازی مورد استفاده قرار می‌گیرد و جایگزین بسیار خوبی برای مصالح ساختمانی بوده است.