سورفکتانت های نانیونیک

سورفکتانت های نانیونیک بیشتر مبتنی بر EO است و معمولاً به آنها سورفاکتانت های اتوکسیله گفته می شود. سورفاکتانت های غیر یونی از طریق تشکیل پیوندهای هیدروژن از بخش های هیدروفیل محلول در آب تشکیل می شوند. با افزایش دما ، در نهایت تکه های بزرگی از سورفاکتانت غیر یونی در یک مرحله مشخص از هم جدا می شوند. این نوع سورفاکتانت ها ، اگرچه در آب یونیزه نمی شوند ، اما حاوی هر دو گروه آبگریز هستند.
دمایی که در آن جداسازی فاز رخ می دهد به عنوان نقطه حد در نظر گرفته می شود. مولکول های سورفاکتانت در فاز روغن بالای نقطه حد تقسیم می شوند و مقدار زیادی آب در فاز روغن در نزدیکی این دما حل می شود . نقطه حد تقریباً بصورت خطی با n افزایش می یابد: هرچه زنجیره پلیوکسی اتیلن طولانی تر باشد ، مقدار حد بیشتر می شود. سورفاکتانت های غیر یونی که در امولسیون آسفالت مورد استفاده قرار می گیرند ، عموماً دارای نقاط حدی بالاتر از نقطه جوش آب هستند که این مسئله تنها هنگام امولسیون آسفالت های نقطه نرم در دمای بالا امکان وقوع دارد.
سورفکتانت های نانیونیک از مزیت سازگاری خوبی با سایر انواع سورفکتانت ها برخوردار هستند. این سورفاکتانت ها به دلیل ماهیت غیر یونی خود ، جذب قدرت زیادی روی سطوح بارشی نشان نمی دهند. از نظر از دست دادن ناخواسته سورفاکتانت در رابط جامد و مایع ، این بدان معنی است که سورفاکتانت بیشتری برای اشباع رابط مایع- بخار حباب های هوا ایجاد شده از طریق مخلوط کردن در دسترس است و لذا سورفاکتانت کمتر در مقایسه با سورفاکتانت های یونی مشابه آن ها مورد نیاز است.
سورفکتانت های نانیونیک معمولا در مواد شوینده و ماشین ظرفشویی استفاده می شوند. آنها دومین سورفاکتانت مورد استفاده بعد از آنیونیک ها هستند. این مولکول ها هیچ گونه خطری ندارند و عموماً از آنیونی ها مؤثرتر هستند ، اما برای برخی افراد باعث تحریک پوستی خیلی کمی می شود. لذا اکثر محصولات تمیز کننده سورفاکتانت های آنیونی و غیر یونی را با هم مخلوط می کنند تا پتانسیل تمیز کردن را با خطر تحریک پوست تعادل برقرار کند.